Zoals je wellicht reeds vernomen hebt, deed ik in juni een heel pittige, maar leerrijke yogabijscholing. De eerste avond kregen we als extra opdracht voor de volgende dag : ‘niet praten tot 12u’. Als je weet dat we om 5u15 moesten opstaan om aan ons volle dagprogramma te beginnen, zijn dit heel wat uren ‘stilzijn’…
De mensen die me kennen weten dat stilzijn, zwijgen, niets zeggen, niet praten,… absoluut niets is voor mij. Ik praat zelfs ooit in mijn slaap! Dus een hele uitdaging! Om eerlijk te zijn, ik zag er enorm tegenop! In het begin was het ook echt moeilijk om niets te zeggen. Stel je voor, je komt de trap af, ziet de eerste persoon in de ochtend en je kan niet eens ‘goeiemorgen’ zeggen of ‘goed geslapen’,…
Maar het went. Ongelooflijk maar waar! Je leert naar binnen keren, binnen in jezelf. Je wordt gedwongen om helemaal in jouw coconnetje te kruipen. Ik merkte dat iedereen zich dan ook wat afzonderde. In elk hoekje zat wel iemand in een zetel of op een matje, bij het eten zat iedereen echt ver uit elkaar of gingen er velen buiten in de tuin ergens alleen zitten.Kom je jezelf tegen? Absoluut! Maar hey, misschien is dat niet slecht, misschien moet dat af en toe wel eens…
Naarmate de uren vorderde minderde de behoefte om te praten dan ook, zelfs bij mij. Ook ik zocht een knus plekje om alleen te zitten. Ik nam de omgeving in me op, luisterde naar alle geluiden rondom mij en bij het drinken van een kopje thee stond ik veel harder stil bij alle smaaksensaties die er waren. Je wordt veel aandachtiger voor andere dingen. Dingen die je vanzelfsprekend vindt, waar je niet bij stilstaat. Je leert snel meer genieten van die kleine dingen. En het lijkt alsof je zintuigen plotseling veel harder werken. Toen we eenmaal terug mochten praten, moet ik toegeven dat dat toch ook echt wel deugd deed! Communiceren met anderen, heerlijk!
Kortom, het was een heerlijke ervaring en verrijking, een echte aanrader! Maar inschrijven voor een stilte-week, daar ben ik nog niet klaar voor, dat is nog een brug te ver.